Fruitfabriek - deel 2

De afdeling bramen heeft zijn werk goed gedaan (zie eerder bedrijfsbezoek in juni). Alle bloemen zijn bestoven en omgezet in bramen. Bij thuiskomst van de vakantie hing het allemaal in de zon, lekker te rijpen. Her en der werden er nog laatste werkzaamheden verricht door de insecten, maar eigenlijk kunnen alle seizoensarbeiders uit gaan rusten.

De volgende lichting seizoensarbeiders zijn wij. We mogen oogsten. Het valt niet mee om precies het goede moment te kiezen. Jou zou namelijk denken dat het goed is zo gauw ze donker gekleurd zijn. Maar dat is niet waar. Hoe langer ze hangen, hoe zoeter ze zijn. Maar te lang is ook niet goed, dan drogen ze weer in. Je ziet, het valt niet mee.


Maar wat te doen met deze oogst. Op eten natuurlijk, maar dan is het plezier er van wel erg kort. Patrick maakt er dus jam van. Hij kookt de vruchten, stampt ze fijn en stopt er suiker bij. En vervolgens kun je ineens de hele winter genieten van de oogst!




Inmiddels hebben we 4 potjes jam staan. En met een beetje geluk kunnen we nog een laatste keer oogsten.

13 augustus

Alles ging erg voorspoedig vandaag. We hebben ter afsluiting weer ontbeten met z'n allen, waarna we afscheid hebben genomen van Piet en Johanna. De 2 taxi's die ons naar de Rodeviaria (busstation) moesten brengen waren er vlot, waardoor we net op tijd de bus van 08.00 uur naar Sao Paulo konden halen.

Na 6 uurtjes in wederom een luxe bus kwamen we aan in Sao Paulo en konden precies onze aansluiting naar het vliegveld halen. Dus rond 15.oo uur waren we al op het internationale vliegveld, zelfs nog een kwartier te vroeg om in te checken. Oorspronkelijk was het de bedoeling dat we afscheid zouden nemen van de van den Helders, maar onze plannen voor de laatste 2 dagen vielen in het water. Dus leek het ons gezelliger om dan maar met hun mee naar huis te vliegen, ipv nog 2 dagen door Sao Paulo te zwerfen.

Gelukkig was er nog plaats voor ons in het vliegtuig, dus hebben wij ook ingechect. Na nog een snelle hap bij de McDonalds, zijn we langzaam naar de gate gelopen om te wachten op ons vliegtuig. Daar kwam ik nog de 2 Volendamse jongens tegen met wie ik een paar dagen in de jungle heb door gebracht. Leuk om even te horen hoe de rest van hun vakantie was geweest.

Na een lange maar rustige vlucht kwamen we uiteindelijk in NL aan in de regen. Van te voren had ik even op internet gekeken wat voor weer we konden verwachten, dus we waren er op voorbereid. Behalve Patrick natuurlijk, die vergeten was dat zijn groen tas in de buik van het vliegtuig ging, en dus in korte broek en t-shirt in de kou aankwam. Maar dat leed werd snel opgelost nadat onze koffers op de band langs kwamen.

Vervolgens naar mijn ouderlijk huis gebelt waar mijn broertje de telefoon opnam, verbaast waarom ik belde, en nog verbaasder te horen dat we op schiphol stonden. Bleek onze sms niet aangekomen te zijn dat we vandaag al aangekomen waren. Gelukkig is het niet ver rijden, dus stonden we net buiten te wachten toen de auto aan kwam rijden.

12 augustus

Vanmorgen hebben we eerst gezellig met z'n allen ontbeten, waarna we met de metro de stad in zijn gegaan. Paul wilde graag wat winkelen, dus zijn we via een mooi plein waar nog mooie traditionele bebouwing stond (waar onder het muziektheater) naar een soort zwarte markt van Beverwijk gelopen. Daarna zijn we naar een hele moderne kerk gegaan die zowel Patrick als mij deed denken aan de trap-piramides van de inca's.

De lucht was nog steeds helder (iets wat rap kan omslaan in Rio) dus besloten we eerst naar het christusbeeld te gaan om aldaar te genieten van het uitzicht. Wat is dat ding groot zeg! En het uitzicht is heel mooi. Je ziet goed de verschillende delen van de stad: strand, rijk, sloppenwijken, industrie. Maar er wonen in de stad dan ook bijna net zo veel mensen als in heel Nederland, maar liefst 13 miljoen.

Het suikerbrood hebben we gelaten voor wat het is. Dat is alleen maar een rots met kabelbaan waar je weer een uitzicht heb. De rest is naar het hotel gegaan om de middag zelf in te vullen, maar Patrick en ik wilde nog naar de bibliotheek, waar het kleinste boek ter wereld schijnt te huizen. Helaas was de bieb dicht. Dus zijn we maar terug gegaan voor een rustige middag met de rest.

's Avonds hebben we heerlijk gegeten met z'n allen in weer zo'n befaamt grill-restaurant. Iedereen was dan ook tonnetje rond. Mathieu besloot dat hij toch nog een t-shirt van Brasilie wilde, dus zijn we nog een keer naar de avondmarkt op de copacabana geweest. Vervolgens toch maar naar bed, want de volgende ochtend moesten we al vroeg de bus naar Sao Paulo nemen.

11 augustus

Weer vroeg op, deze keer om naar Rio de Janeiro te gaan. Piet reed, en de reis ging voorspoedig. Na ongeveer 5 uurtjes met mooie uitzichten, en vieze uitzichten (de rivier die door de stad stroomt is zo vervuilt dat de stranden helemaal zwart zien en het vreselijk stinkt, daarnaast zie je veel krotte wijken) kwamen we aan bij ons hotel, vlak bij de copacabana. Ja, inderdaad, dat beroemde strand uit de liedjes.

Eerst ons geinstalleerd, en daarna de stad in om wat te eten. Vervolgens zijn we langs het strand gaan wandelen voor het uitzicht (als je begrijpt wat ik bedoel....). Vervolgens wat gedronken op een terrasje en terug naar het hotel om wat te zwemmen.

`s Avonds zijn we lekker wezen eten in een restaurant waar het eten per gewicht wordt afgerekent. Daarna zijn we weer naar de Copacabana gegaan voor de markt. `s Avonds hebben ze een markt met toeristen troep en een kunstmarkt. De kwaliteit verschilt heel erg, maar er is zeker ook hele hoge kwaliteit kunst aanwezig. Ik kon het dan ook niet laten om iets kleins voor thuis te kopen. En Patrick heeft een hangmat gekocht. Hebben we ineens toch nog veel souveniertjes.

Het was een leuke dag zo.

10 augustus

Weer de weker om 6.00 uur, en toch maar weer mee met de jongens. Het was hun laatste dag om te werken, dus ze gingen de laatste klusjes afmaken. Meer konden ze niet doen, de rest moet door de plaatselijke bevolking en de 2 zoons van Maria gedaan worden.

Ik heb mijn tekenspullen erbij gepakt en heb de huis papagaai van Toos getekent. Daarna zijn Patrick en ik door het dorpje gewandelt in afwachting van de andere 3. Na de luch hebben we afscheid genomen van Toos en de 2 zoons van Maria. Vooral Toos was erg emotioneel dat we weg gingen, dus dat was wel moeilijk.

De middag hebben we gebruikt om alles in te pakken en op te ruimen, waarna we een gezellige bbq hadden bij Piet en Johanna thuis.

Hun hulp, Rosalie, heeft al die tijd voor de mannen gekookt. Ze hadden dus elke avond heerlijk avondeten en zijn geweldig verwent. Toen ik kwam, had ze speciaal voor mij een combi chocolade cake/pudding gemaakt. Met de opdracht dat de mannen hem pas mochten eten als ik er was. Erg lief en heel lekker!

Tijdens de bbq had ze speciaal een steen voor mijn mineralen verzameling achtergelaten met de opdracht die aan mij te geven. We zijn dus na de bbq nog bij haar thuis langs geweest om haar speciaal te bedanken. De jongens voor het eten, ik voor de steen.

Uit alles wat ik gezien heb en de verhalen die ik gehoort heb, bleek dat de aanwezigheid van de 4 mannen voor het hele dorp en omgeving erg belangrijk was. Het ontbreekt die mensen aan goede voorbeelden van hoe het moet in het leven. En buiten het bouwen van het huis om, hebben de mannen voor dat voorbeeld gezorgt. Bijvoorbeeld, Roy is ook nog een dag naar een ander bouwtje gegaan waar gemetselt werd en dat totaal niet opschoot. Hij heeft laten zien hoe het moet, en vooral wat efficientie is en het tempo aangegeven, en vervolgens ging het een stuk beter. Daarnaast zaten de mannen altijd `s middags op het terras, samen te kaarten of grapjes uit te halen. En dat is een goed voorbeeld van hoe je sociaal en gezellig met elkaar kunt omgaan. Het belangrijkste is waarschijnlijk dat ze plezier in het werk hadden en plezier in elkaar. En dat als je je schouders eronder zet er heel wat kan gebeuren, maar dat je het vooral samen moet doen. Samen sta je sterk.

Met Patrick kwam ik op deze omschrijving uit die waarschijnlijk de lading het beste dekt. Als je een copy wil maken moet je een goed origineel hebben. Anders zal de copieermachine er een nog slechtere afdruk van maken. De mannen zijn de afgelopen 3 weken een goed origineel geweest voor het dorp, waardoor er weer goede copien gemaakt kunnen worden. Ook al hadden ze dat zelf niet door en vonden ze wat ze deden zelf heel normaal.

09 augustus

De aansluiting met de bussen ging zo voorspoedig dat ik uiteindelijk 1 uur vroeger was dan geplant. Maar dat gaf me de mogelijkheid om nog even wat te eten te scoren, want dat had ik niet in de bus. Toen Patrick kwam om 19.30 was het wel heel fijn om hem te zien.

Bij aankomst in het huisje waren de 3 van den helders ook nog op en Piet was op visite. Erg leuk om ook hun te zien. Patrick had al laten weten dat de sfeer geweldig gezellig was, en dat bleek meteen.

Deze ochtend gingen de jongens gewoon werken, en ik heb besloten mee te gaan. Ze zetten de wekker op 6.00 uur en staan meteen op. Bikkels. Dat viel wel tegen voor mij. Allemaal hebben ze een eigen taak in de ochtend, dus nog geen 20 min. zitten ze in de auto op weg naar het werk. Onderweg wordt er een stucadoor opgehaalt die hun helpt, en na 20 min rijden over een weg wat eigenlijk een zandpad is met een heel mooi uitzicht over de bergen en dalen, gaan ze aan de slag. De jongens van Maria hebben de specie, of wat ze die dag ook nodig hebben al klaar.

Roy ging verder met stucen, Patrick ging de ruimte tussen de muren en het dak afwerken, en Mathieu en Paul gingen de buurvrouw Toos (een naam die de mannen haar hadden gegeven, ze bleek Nellie te heten) een nieuwe kookplaats maken. Erg gaaf zo`n kookplaats, dus de benodigde onderdelen nemen we mee naar NL voor in onze tuin achter de timmerfabriek. Echt iets te doen was er voor mij niet. Ik heb dus voor Mathieu wat stenen gesjouwt, en verder wat rondgekeken.

Later die ochtend kwam Maria voor het eerst kijken naar haar nieuwe huis. Ze was helemaal in tranen toen Johanna haar gebracht had en het voor het eerst zag. Ze is en denkt dus als een Braziliaanse, en die mensen weten in 3 weken tijd net de fundering en vloer van het huis te leggen. Maar de jongens hadden het dak al af en waren bijna klaar met het stucwerk aan de binnenkant. Het is mooi om te zien hoe blij zo`n iemand is met dat huis.

Daarna ben ik met Piet in een oude ijzermijn wezen kijken. Daar wordt nog in gemijnt, maar wel minimaal. Dit gaat nog zoals het bij ons een paar eeuwen geleden ging. Gewoon een stang tussen het gesteente slaan en een stuk wand wegtrekken, dit allemaal met de hand. Ongeloofelijk. En ook nog door iemand die wij met pensioen zouden sturen. Wat hebben we het toch luxe.

In de middag ben ik met Johanna mee naar huis gegaan, kon ik even een draai was doen. Dit was wel nodig na al dat gereis. Verder heb ik rustig aan gedaan, en gewacht tot de mannen om 16.00 uur naar huis kwamen. Vervolgens lekker met elkaar op het terras genoten, en `s avonds met z`n allen naar de pizzaria in San Jao del Rei. Erg lekker en gezellig.

08 augustus

Vanmorgen eerst nog wat kerken bekeken. Veel goud wat er blinkt, want in de tijd van de portugese heerschappij moesten ze elk jaar een persentage van het goud afstaan aan portugal. Behalve als het voor de kerk gebruikt werd. Daar hoefde ze dus niet lang over na te denken.

Zo direct ga ik met de omnibus terug naar Belo, waarna ik overstap op een andere omnibus naar Patrick. Het plan is dat we woensdag en donderdag nog aan het huis werken, en dan vrijdag naar Rio de Janeiro gaan. Zaterdag de stad bekijken en zondat gaan de van den Helders weer terug naar huis. Patrick en ik hebben nog tot dinsdag avond, en wat we gaan doen weten we nog niet.

Het zal minder makelijk zijn om internet te vinden, dus waarschijnlijk is dit een van de laatste berichtjes. En in Ritapolis, waar Patrick zit is er geen mobiele telefoon. Maar dat overleven we wel.

06 en 07 augustus

Gek genoeg vermaak ik me op een vliegveld wel. Vooral op zo'n klein vliegveld waar ze maar 1 baan hebben waar zowel geland als gestart wordt, en de mensen nog met een trap uit het vliegtuig moeten. Daarna loop je gewoon naar de hal en haal je je koffer op.

Het is grappig om te zien wat al die mensen doen die zo'n vlucht verzorgen. Ze hebben allemaal een eigen taak en zijn razend snel. Daarnaast is het erg leuk om de pasagiers te bekijken. Ze zijn allemaal erg anders. Sommige zijn lekker makelijk gekleed, andere komen in hun werkpak en weer andere zien eruit of ze naar een feest moeten, met stilleto-hakken en al. Gewoon loopt dat al niet, laat staan als je moet reizen met een vliegtuig. Maar ja, ieder zijn stijl.

Hier in Brazilie zijn trouwens de plateau-zolen helemaal in. Zoals ABBA ze had. Sommige zijn zo hoog dat ze er zelfs grappige dingen in uitgesneden hebben zodat je door de zool heen kunt kijken. En volgens mij loopt het voor geen meter, alle vrouwen die ze dragen hebben een heel gek en ongemakelijk loopje. Hoop dat we dit in NL over slaan.

Natuurlijk had ik weer vertraging op Sao Paulo. 2 uur maar liefst, maar ik raak er al aan gewent. Gelukkig had ik mijn hotel in Belo al geboekt, dus daar hoefde ik me geen zorgen om te maken. Uit eindelijk was ik daar om 22.30 uur. In Belo hoefde ik trouwens niet met de taxi, maar hebben ze de omnibus uitgevonden. Hele luxe touringcar bussen die je voor een redelijk bedrag naar vaste plaatsen brengen, in dit geval van vliegveld naar centrum in de buurt van mijn hotel.

Nog zo'n omnibus heeft me de volgende dag in 2 uur naar Ouro Preto gebracht. Een heel leuk plaatsje wat zichzelf goed op de kaart heeft gezet voor toerisme. Je wordt dus meteen aangeklamt door vervelende mannetjes die je een hotel aanraden. Ben eerst maar naar het centrum gelopen en naar de i gegaan. Daar heb ik me een leuke pousada (klein hotelletje) laten aanraden waar ik 1 nachtje door breng.

's Middags maar meteen het dorp gaan bekijken. Veel kerken en leuke winkeltjes, maar ja, daar kom ik niet voor. Ik kom hier voor de mijnen, vooral amethist. In NL wordt je dan naar Ouro Preto gestuurt. Maar waar ik al bang voor was, ze hebben hier 2 gesloten goud mijnen en een entje verder op een topaas mijn. Voor amethyst moet ik 400 km verder. Ga ik dus niet doen.

Toch heb ik me wel vermaakt vandaag. En na een bort met pasta en op de satteliet naar scarie movie 2 gekeken te hebben ben ik naar bed gegaan.

05 augustus

Vandaag met de bus naar st. antonio de lisboa gegaan, een plaatsje verder op op het eiland. Erg lieflijk, maar weinig te beleven. Ik heb dus wat zitten lezen en tekenen in de zon, en uitgebreid gelucht in een restaurant.

Toen ik in de bus naar het hotel zat, kwam ik langs een klein marktje met kunst. Daar dus nog even uitgestapt en rondgekeken, en toen was de dag toch echt om.

Vanavond nog wat eten en even uitzoeken of er een bus naar het vliegveld gaat, en maar weer vroeg naar bed. Morgen moet ik weer 2 vluchten maken. Dit brengt mij in Belo Horizonte en het laatste deel van mijn reis.

04 augustus

Na een gezellig ontbijt werd ik al weer opgehaalt om terug naar Florianopolis te gaan. Inmiddels is mijn hotel verandert in een hotel midden in de stad. Veel minder mooi, maar ook veel minder eenzaam. Hier vandaan kan ik tenminste de stad in of met de bus naar andere delen van het eiland.

Ik ben dan ook 's middags de hele stad door geweest. Veel is het niet meer. Het is vergelijkbaar met een wat grotere provincie stad. En bijna alle traditionele bebouwing is weg en vervangen door lelijke torens. De vismarkt is nog wel leuk en 1 of 2 straatjes. Gek genoeg heb ik hier wel een heel erg leuk t-shirt met een fiat 500 erop gevonden. En daar moet ik nou de hele wereld voor over.

Ik heb deze keer gegeten bij de mc donalds. Lekker makelijk en herkenbaar, en mijn darmen zijn toch licht gevoelig, dus in elk geval veilig.

Na 2 weken reizen ben ik toch wat moe, dus lekker vroeg naar bed gegaan. Maar helaas, ik zat aan de kant waar veel verkeersgeluid was dat versterkt werd door de bebouwing. Als of je in een parkeergarage slaapt. Dit was wel wat erg veel van het goeie na al die stilte die ik inmiddels gewent ben, dus heel brutaal om een ander kamer gevraagt. Dat was geen probleem, en nu heb ik ook nog uitzicht op de baai. Goede deal dus, en heerlijk geslapen.

03 augustus

Vandaag dan eindelijk het water op. Ze hadden gelijk, de wind is gaan liggen, de zon schijnt, de golven zijn minder hoog, en inmiddels is het weer rond de 20C. Eindelijk niet meer koud.

Voor de zekerheid kregen we allemaal een pil tegen zee-ziekte, en werden we aangekleed in van die gele regenpakken en oranje zwemvesten. Dit omdat ze anders een boete van de marine krijgen.

Daarna zijn we naar de zelfde baai als gistern gevaren want daar zwom nog steeds de walvis. En inderdaad. Ze was er nog. Omdat ik met biologen op pad was moesten we ons aan de regeltjes houden. Dat houd in op 100 mtr afstand de motor van de boot uit en wachten of ze langs komen zwemmen. We hadden veel geluk, want het kalf was heel nieuwsgierig, dus kwam ze vlak voor de bood langs. Wat zijn ze groot! Heel indrukwekkend.

Daarna zijn we verder op gevaren in de hoop dat dat nog een keer zou gebeuren, maar helaas was de nieuwsgierigheid gestild en bleef ze redelijk op afstand.

's Middags heb ik met het nederlandse stel aan het strand door gebracht. Wat gelopen, wat gelezen, wat over het water getuurt, erg rust gevend.

En 's avonds hebben we afgesloten met wederom een heel gezellig diner. Inmiddels was er een braziliaans stel bij gekomen wat goed engels spreekt, en hij speelt gitaar. Op verzoek heeft hij na het eten zijn gitaar erbij gehaalt en wat(braziliaanse) liedjes gespeelt. Het was dus eigenlijk te leuk om af te sluiten.

02 augustus

Mijn excursie-genoten blijken erg aardige mensen. Ben gisteren tijdens het avondeten meteen aangeschoven bij het engelse gezin. Zij hebben 3 jaar in zwitserland gewoond en gaan weer in engeland wonen. Tussen door maken ze een reis van 6 weken met een zoon van 6 en een zoon van 10. De moeder blijkt in dezelfde alternatieve dingen te geloven als Patrick en ik. Leuk dus.

Vanmorgen is het programma omgegooit. Vanwegen het weer gaan we eerst aan land op zoek naar de walvis. Er zijn nu te veel golven om het water op te gaan en het is te koud. We hebben haar ook inderdaad gevonden, samen met haar kalf. Ze zijn de enige nog die er zijn. Omdat het onverwacht lang erg warm is gebleven zijn de walvissen laat. We boffen dus dat zij er is.

Daarna zijn we over het strand gereden naar een vissers-plaatsje waar de dolfijnen en de vissers samen werken om vis te vangen. Heel leuk om te zien. De vissers staan tot hun middel in het water en de dolfijnen jagen een school vissen naar ze toe zodat ze er een net overheen kunnen gooien. De vissen die ontsnappen eten de dolfijnen op.

Vervolgens hebben we met z'n allen gelucht op een terras, lekker in het zonnetje, met uitzicht op de dolfijen en vissers.

Onderweg zijn we nog door de voormalige hoofdstad van de provincie santa catharina gereden. Lang geleden is de provincie afgescheiden, en is dit plaatsje uitgeroepen tot hoofdstad. Hier is nog veel traditionele bebouwing overgebleven.

's Avonds hebben we met z'n allen aan een lange tafel voor de openhaard gegeten. Weer erg gezellig.

02 aug bericht van Patrick

Na vele verzoeken heb ik Patrick dringent gevraagt om een verslag van zijn wederwaardigheden. Hierbij een e-mail die ik van hem kreeg met het verzoek die voor julie te plaatsen:

Hier even een verslag van de werkzaamheden in Ritapolis.

We zijn begonnen met metselen van een huisje ongeveer zes bij tien meter groot. Het zijn allemaal beton stenen en ik ben ook aan het metselen geslagen en vind het erg leuk werk. Matthieu, roy en paul zijn ook aan het metselen en de braziliaanse jongens zijn onze oppermannen. Het is best gezellig in deze groep hier.

Inmiddels is het metselwerk op hoogte en de electra leidingen zitten er al in. Nu zijn we bezig met de kapconstructie. Het is uitdagend, maar leuk werk. Een kap met twee wolf enden erin. Dus dat is passen en meten. Maar het lukt aardig. Één nadeel, het is allemaal hardhout en we hebben een botte zaag. Er word niet zo precies gekeken dus het kan goed. De foto´s volgen later.

De arbo moet hier niet komen kijken, want dan gaat het niet helemaal goed komen. Maar ook daar kunnen wij ons wel in vinden. We proberen aanstaande vrijdag de pannen op het dak te leggen dus pannenbier. Dit is traditie in Nederland die we voortzetten in Brazilië.

Toch hebben wij het idee dat we net een stelletje gast arbeiders zijn. S´morgens vroeg in ons volkswagen busje naar het werk. Stofferige, zanderige wegen vol met kuilen en gaten echt slecht.

patrick

01 augustus

Ben vroeg opgehaalt om naar vida sol e mar gebracht te worden. De pousada waar ik de komende dagen walvissen hoop te zien.

Ook hier is het uitgestorven. Het is hier winter en normaal rond de 23 C, maar helaas, ook vandaag is het maar 17 C. Alles is dus afgesloten, de winkels zijn helemaal leeg en hebben kranten voor de ruiten. Vorige week was het wel warm schijnt het, maar daar heb ik niets aan.

Zal het trouwens aan mij liggen? In Foz was het sinds 20 jaar niet meer zo droog geweest. In Manaus had het sinds meer dan 10 jaar niet zo lang geduurt voor het regenseizoen over was. En hier is het sinds jaren niet zo koud geweest. Hmmm, geeft te denken.

Dit is een heel erg mooi hotel, met kleine huisjes met keuken, badkamer, slaapkamer en in de huiskamer een openhaard. Alleen trekt die niet goed dus heb ik nu een blauw staande huiskamer. Maar het is wel warm! Erg luxe. En uitzicht over de baai. Soms komen de walvissen een paar dagen verblijven in de baai. Hoop dat dat deze week gebeurt.

Vanavond komen er nog een hollands stel, een engels stel en een engels gezin. Zij zullen mijn excursie-partners zijn de komende dagen. Gelukkig maar, want anders valt er te weinig te bleven. Als enige in een hotel zoals gisteren in natur campeche is echt niet leuk.

Ben benieuwt hoe ze zijn. Vanavond tijdens het diner weet ik het.

31 juli

Na een vlucht die via Sao Paulo ging ben ik aangekomen in mijn hotel natur campeche. Dit is een leuk klein hotelletje met uitzicht op het strand. Inmiddels heb ik een vreselijke verkoudheid opgelopen (extreem hoesten en niezen en een neus die loopt of de kraan open staat), dus heb ik een rustdag ingebouwt.

Na 35 C tot 40 C in de jungle is het hier erg koud, maar 18 C. Ik loop dus te bibberen. Heb eerst een wandeling gemaakt op het strand. Gelukkig is de lucht wel blauw en schijnt de zon.

Het is leuk om naar de surfers te kijken. Ze hebben hier van die mooie golfen zoals wij denken dat er in hawai is. Er wordt druk gebruik van gemaakt. Hoorde dat de golfen hier zo goed zijn dat veel proffesionals hier in de winter komen trainen.

Daarna ben ik in de sauna gaan opwarmen. Dit hotel heeft een eigen. En toen was het vertier op. Het is hier saai en eenzaam. Komt omdat het slecht weer is zeggen ze. Het is ook erg ver naar iets fatsoenlijks om te eten en vervoer is er praktisch niet. Ik vraag dus of ze me vrijdag in een ander hotel willen onderbrengen dan deze.

Door de kou ben ik verdreven uit mijn kamer. De enige ruimte die verwarming heeft is het kantoortje en het is nog maar 13 C. Het meisje wat er voor de avond zit vond het gelukkig niet erg dat ik bij haar kwam zitten. Ik heb dus mijn boek gelezen terwijl zij zat te werken en samen zijn we aan de warme thee gegaan.

Ben maar vroeg gaan slapen.

30 juli e-mail van Patrick

We hebben net gevoetbalt en ik kom tot de conclusie dat ik geen 18 meer ben. ik ga behoorlijk spierpijn krijgen, maar ik vind het prachtig.

De muren zijn op hoogte en morgen gaan we aan de kap beginnen. Hier gaat alles goed en het is erg gezellig. ik kom niet aan lezen toe, maar dat is niet zo erg.

30 juli

Vroeg ontbijt omdat we al om 7,30 uur naar Manaus gingen. Dit is ongeveer 160 km, dus als je de stad nog wilt zien moet je opschieten. De volendammers hadden zo genoeg ervan dat ze maar bleven zeuren en op het vliegveld wilde blijven. Ik niet, dus we zijn alsnog naar de meeting of the waters geweest.

Inmiddels was het slecht weer geworden dus was het niet goed te zien door dat het water te veel golfde. Het idee is dat de 2 rivieren ongeveer 4C verschil hebben in temperatuur, een andere zuurgraad, en een andere snelheid. Daardoor blijft het gescheiden voor ongeveer 6 km voordat het water mixed.

Daarna zijn we door de stad gereden om het operahuis te zien. Iets wat die gekke europeanen rond 1800 hebben laten bouwen van louter europese spullen. Zelfs het hout werd vanuit brazilie naar europa gestuurd om geschuurd en gelakt te worden en vervolgens weer terug. Dat krijg je als je rijke en verwende mensen hebt.

Ze zijn zo rijk geworden door de rubber bomen. Die werden gemolken en dat spul werd verwerkt en geexporteerd. Toen de engelsen zo slim waren om de bomen te stelen en naar een ander deel van de wereld te brengen, storte de economie in. Dus in 1960 hebben ze van manaus een belastingvrij gebied gemaakt waardoor er veel bedrijfen als nokia, phillips en honda heen kwamen. En weer is er werk. De stad is echter nog steeds een dump.

Hierna terug naar het vliegveld waar we moesten wachten op onze vlucht. De maatschappij Varig is al jaren failliet, maar ze stoppen nu pas echt met vliegen, ondanks dat er wel tickets worden verkocht, dus het is een redelijk zooite.

We vertrokken dan ook een uur te laat waardoor mijn vlucht op Brasilia al vertrokken was. Kon ik wachten tot 6,00 uur de volgende ochtend. Na wat opgespeelt te hebben kreeg ik een hotelkamer aangeboden (heel luxe, het Kubichek in de stad) en een diner en vervoer van en naar het vliegveld. Goede deal dus.

29 juli vervolg

Ik moest mijn verhaal afbreken omdat de pc die ik leende nodig was. Hier dus de rest van de dag.

Na de bbq in Jane's place heb ik lekker gezwommen in het zwembad en rustig aan gedaan. Na al die indrukken kon dat geen kwaad. 's Avonds was een grote groep engelse jongeren aangekomen die in het land waren om te hockeyen. En verder werd de verjaardag van de vrouw van Jack (de eigenaar) gevierd. Daarna heb ik mijn spullen weer ingepakt en ben voor de laatste keer in mijn huisje gaan slapen.