Ieder jaar gaan we met de vereniging op stap. Eerst iets leerzaams doen, daarna iets leuks. We zijn tenslotte allemaal aannemers, en moeten een uitstapje wel kunnen verantwoorden. Gelukkig vindt ik het leerzame gedeelte ook altijd leuk, dat krijg je als je een groot fan van Klokhuis en Willem Wever bent.
Dit jaar heeft een van de aannemers geregelt dat we op bezoek mochten bij Mosa, de tegeltjes fabrikant in Maastricht. Het programma is altijd ongeveer het zelfde, eerst ontvangst met koffie en taart, daarna een praatje en showroom gevolgt door lunch. Tot slot een rondgang door de fabriek, kijken hoe het nu echt gebeurt en voor Patrick verzamelen van monsters voor in de kantine. De rest is hier al zo bekent mee dat sommige ook monsters rapen die bruikbaar zijn voor Patrick zijn verzameling.
Tegeltjes maken is ongeveer het zelfde als servies maken, iets wat Mosa vroeger ook gedaan heeft. Mosa heeft dus grote voorraden klei liggen die eerst door een trommel gaan om fijn gemaakt te worden, waarna het in een soort centrifuge gaat om bijna droog te worden. Als klei te nat is gaat het namelijk stuk tijdens het bakken. Die centrifuge spuugt de bijna droge klei op een lopende band.
Na de centrifuge wordt de klei in tegeltjes vorm geperst en opgestapelt op een kar. De hele kar wordt in de oven gereden en verwarmt tot meer als 1000 C om gebakken te worden. De tegeltjes zijn nu biscuit, net als het koekje.
Na de oven worden ze allemaal gecontroleerd op breuk. Dit doen ze door een wieltje over de tegeltjes laten rijden. Een gebroken tegeltje kan hier niet tegen, en valt vanzelf van de band af.
Tenslotte worden ze onder een straal glazuur door gestuurt en nog een keer gebakken. En na het inpakken kunnen ze naar ons vervoert worden om in jullie badkamers verwerkt te worden.
Natuurlijk is het zonde om na zo'n bezoek meteen weer terug te rijden naar huis, dus blijven we in een hotel met z'n alle, zodat we deze dag kunnen afsluiten met een etentje, en de volgende dag Maastricht bezoeken met de hele groep.
Dezelfde aannemer die het bezoek aan Mosa geregelt heeft, heeft ook het programma voor zaterdag geregelt. Wij zijn dus zaterdag ochtend op de step, met een gids, door Maastricht gestept. Erg leuk, en je leert de stad goed kennen.
Na een uitstekende lunch waren een aantal vrije uren ingeplant, waarna er een kroegenpuzzeltocht op het programma stond. Ook al erg leuk. En dit alles werd natuurlijk weer afgetopt met een uitstekent etentje.
Zondagochtend nog even met z'n allen ontbijten, waarna ieder zijn eigen weg kon gaan. En zo was er weer een uitstekent weekeind voorbij.
Deze heb ik een keer kado gehad toen ik voor een vergadering bij een kweker was. Sinds dien staat hij bij ons op het aanrecht.
Dit is een vleesetende bekerplant. En hij doet zijn werk goed. Als we al eens een vlieg hebben, wordt die snel geconsumeert. Het idee is dat onder in de beker een vloeistof zit, vergelijkbaar met maagsappen. Boven in de beker wordt een voor een vlieg aanlokkende geur verspreid. Als die vlieg daar probeert te landen, en steeds dieper in de beker afdaalt, wordt hij opgegeten/verteerd door de vloeistof. En het deksel functioneert als afdakje, zodat er geen (regen-) water bij de kostbare vloeistof komt. Ingenieus he?
Hij kan zelfs bij ons redelijk goed buiten blijven en overwinteren. Dat vindt ik echter niet leuk, vandaar zijn plaats op het aanrecht. En hij houd van veel water. Buiten dus planten bij een vijver, of binnen lekker met zijn voeten nat zetten. Ik vergeet dat nog wel eens, waardoor sommige van mijn bekers dor worden. Hij houd van erg arme grond, dus geen pokon erbij. Daar gaat hij zeker van dood. Gek genoeg maakt hij ondanks dat gebrek aan voedsel heel makelijk nieuwe bekers. Krijgt hij zeker toch genoeg vliegen te eten bij ons.
Natuurlijk hebben ze ook sponsors gezocht. Je hoeft ondernemers tenslotte niet te vertellen hoe ze aan geld moeten komen als ze iets willen. De sponsors hadden ze nodig omdat ze wel als groep herkenbaar wilde zijn. Er moesten dus uniforme tenutjes komen. En een foto voor een krantenstukje zodat het wel bekent is dat ze gesponsort worden. Ze zien er goed uit he?
In elk geval hele mooie bomen. Het is ongelovelijk hoe snel die kleur verandering gaat. Deze zagen we op zondag tijdens het lopen met de honden. Toen zaten er nog wat groene blaadjes aan. De volgende dag, maandag, waren die bijna allemaal ook verkleurt.
Pompoenen, kan niet missen. Alhoewel hier ook een pastinaak bij ligt (de witte) en een courgette (die kleine groene). Deze liggen op ons balkon.
Natuurlijk bolchrysantjes. Dit is een mini-versie die voor de consumententoets op mijn balkon staat. Vorig jaar had ik een grote in de toets. Die is het blijven doen en gaat nu ook bijna bloeien. De knoppen springen al.
Verkleurent druivenblad. Deze stek staat ook op het balkon, tegen het raam van de deur aan. Ik hoop dat hij ook nog het dieprode stadium bereikt voordat hij afvalt. Eigenlijk moet ik hem op zijn vaste plekje in de volle grond gaan zetten, maar hij staat nog zo mooi.
Gek genoeg ook klaprozen. Deze staan op de oude spoorlijn en kwam ik tegen toen ik met een vriendin de honden uit liet. Toch wel gek om ze nog te zien. Ik associeer ze altijd met voorjaar, maar nog meer met zomer.
En natuurlijk de balkontafel aankleders bij uitstek, het viooltje en de cyclaam. Ook deze zijn van de consumententoets en staan op proef. Normaal staat het mini-cyclaampje binnen. Maar deze kweker wil weten hoe hij het doet als hij buiten blijft. Oorspronkelijk is de cyclaam ook een buitenbol die onder bomen voorkomt. Zodra het blad van de bomen valt en de bol dus meer licht krijgt, gaat hij bloeien. Intussen is de cyclaam zo doorgefokt, dat hij het meestal niet meer uithoud buiten. Deze tot op heden dus wel, zelfs de vorst van deze week heeft hij glansrijk overleeft.
De linker slak op de foto is al klaar voor de winter, die doet zijn deur niet meer open. De rechter is wat later begonnen, en was nog niet klaar met bouwen. Tijdens het fotograferen haalde hij al zijn reeds gerealiseerde werk weer weg zoals je ziet op de 2e foto. Waarschijnlijk om op pad te gaan voor een nieuwe vestigingsplaats. Alwaar hij weer helemaal opnieuw moet beginnen met afsluiten. Ik voel me best een beetje schuldig.
Ik heb een mooi plekje gezocht voor ze. In de hoop dat de vogels ze niet vinden die graag een slakje eten om de winter door te komen.
Deze, volgens mij een zwam, in mijn jeugd bekent als elfenbankje, hangt al weken aan deze boom langs een weg waar ik regelmatig kom. Maar op die momenten had ik geen tijd om te stoppen, of mijn fototoestel niet bij me. Ik heb wel mooi het verouderingsproces kunnen volgen. Net als bij mensen verdroogt de huid wat, en onstaan er rimpels. En de kleur verandert, in dit geval wat bleker. Heel interessant.
Posts
